Shaking hands

Oke het is drie, vier…te veel weken geleden dat ik wat van me heb laten horen dus bereid je voor, dit wordt geen kort verhaaltje. Ik heb intussen al zo veel meegemaakt dat ik een lijstje heb bijgehouden met steekwoorden zodat ik niet alles zou vergeten. Die lijst werd me nu echt te lang dus hier komt ‘ie dan!

Even snel een update over mijn woonsituatie. Volgens mij heeft iedereen het idee dat ik al tien keer ben verhuisd, en dat geldt ook voor mij, maar ik zit nog steeds in Bellville. What a surprise haha! Twee weken geleden op een donderdag hadden we een afspraak met de grote baas die gaat over het plaatsen van studenten in Cape Town. We kwamen daar via een vrouw die de relaties met internationale scholen onderhoudt. Dus die knalde even keiharde argumenten op tafel waarom wij zo snel mogelijk naar het centrum moesten verhuizen. Ze zei: onze relatie met Windesheim komt onder druk te staan als deze studenten niet verhuizen naar Cape Town, elke dag met de auto kost ontzettend veel benzine ect. Natuurlijk zei ze het op een vriendelijke manier, die grote baas blijft twee koppen groter zoals een echte baas eruit ziet.

Eindelijk iemand die het snapt! Dacht ik. Want ze had het over direct verhuizen, als in: dat weekend. Daar ging al een belletje bij me rinkelen. Ik ken Zuid Afrika inmiddels redelijk, en verhuizen binnen twee dagen gaat ‘m niet worden.

Het is natuurlijk geen verrassing als ik nu zeg dat verhuizen dat weekend ook niet is gelukt. Maar wat als ik nu zeg dat ik wel verhuisd ben. Wel drie deuren verder!
Ik zat eerst bij Torben en Arnout in een appartement omdat ik anders alleen zou zitten en dat leek mams geen goed idee. Maar twee weken geleden zijn er drie meiden gearriveerd. Twee Franse meiden en een uit Duitsland. Dus nu zit ik in het meidenappartement. Nu hoef ik niet continu te kijken of de kust veilig is, gewoon halfnaakt rondrennen. Haha nee grapje dat doe ik ze niet aan! De meiden zijn echt leuk en we kunnen het onderling ook goed vinden met elkaar dus dat is mooi. Af en toe hebben de Fransen wel moeite met Engels en praten ze in hun enthousiasme ineens Frans tegen je. En met gefronste wenkbrauwen is mijn reactie: I’m still Dutch! En dat is ook mijn reactie in het verkeer als ik weer eens een foutje maak: I’m Dutch, don’t blame me.

Om het verkeer niets steeds te ontregelen zodra ik op de weg ben, gaan we ook wel eens met de trein. Nee, zo erg ben ik ook weer niet hoor. Meestal heeft Torben een ander rooster en wisselen we af wie de auto mee mag. Vorige week gingen Arnout en ik terug vanuit Cape Town naar Pentag, het station bij onze campus in Bellville. Het was een stoptrein dus dat betekent stoppen in alle townships onderweg. Koop altijd eerste klas als je met de trein gaat reizen is ons geadviseerd. Dus we hadden netjes een kaartje gekocht voor de eersteklas maar probeer die vervolgens maar eens te vinden. Volgens mij heb ik eerder al eens beschreven hoe een trein er hier uitziet, vrij belabberd. Dit keer hadden we geluk en zag de trein er wat minder beroerd uit en had de eersteklas beveiliging. Het voelt toch wat prettiger als je ziet dat er een boom van een kerel als beveiliger staat.

We raakten aan de praat met een vrouw tegenover ons. Een vrij forse vrouw die netjes gekleed was en een smartphone in haar hand had. Dat contrast valt dan zo goed op, de vrouw in nette kleding en een trein die bijna volledig van ellende uit elkaar valt. Ze vertelde ons over de townships die we passeerden en de armoede. Toen ze het vertelde leek het alsof ze het zelf nog maar een paar keer had gezien, vol ongeloof. ‘’Look, look! See the houses! This station is very dangerous!’’ We keken uit het raam om te zien wat ze bedoelde. Het was heel gek maar ik was er niet door gechoqueerd. Ik zie dit beeld elke dag als ik naar school ga. De huizen van steen in combinatie met karton en golfplaten zien we elke dag langs de snelweg. Net als de mensen die er wonen. Ze lopen over de weg om naar school of werk te gaan. Ze zijn netjes gekleed en het lijkt helemaal niet alsof ze in een Township wonen. Dat is iets wat ze heel belangrijk vinden, er gewoon goed uitzien door nette en schone kleding te dragen.

Wat ze niet zo belangrijk vinden is afval. Er ligt zo ontzettend veel afval rondom de dorpjes. Alleen al door het opruimen van afval creëer je banen, werk. Maar er gebeurt niets. En dat is een combinatie van een nalatende regering en de mensen zelf denk ik. Als de regering iets wil doen aan de werkloosheid dan moeten ze ergens beginnen. Maar waar begin je als je niet eens weet hoeveel mensen er werkloos zijn en hoe je ze kan bereiken. De afstand tussen mensen in Townships en regering wordt steeds groter. En de vrouw in de trein vertelde me dat die mensen soms niet eens willen werken. Ze willen snel geld. Raad eens hoe je aan snel geld komt hier. En dat wordt dan generaties lang doorgegeven.

Daarom krijgen wij het vak entrepreneurship op school. Ze willen onder andere via studenten de economie er bovenop helpen. Door studenten te leren een eigen bedrijf op te zetten en mensen aan te nemen worden er vanzelf banen gecreëerd. En natuurlijk krijgen ze steun bij het opzetten van een eigen bedrijf. Neemt niet weg dat er nu heel veel mensen in armoede leven.

Het reizen met de trein is dus een hele ervaring. Zeker als je op één dag de trein twee keer mist. Arnout en ik moesten om twaalf uur beginnen. Eerst met de minibus, lekker plakken tegen andere mensen, naar het station in Bellville en dan met de trein naar Cape Town. De trein richting Cape Town reed net weg toen we aankwamen op het station. Vervolgens komt een half uur later de volgende trein aangereden, blijkt de eerste klas helemaal vooraan te zitten. Raad eens, wij stonden achteraan. Ik ren op een holletje naar voren terwijl Arnout al instapt. Zodra ik dat zie probeer ik ook in te stappen maar de deuren gaan net voor mijn neus dicht. Ja hoor, sta ik dan op het station in Bellville terwijl Arnout wegrijdt! Dat kan ook alleen mij weer overkomen! Géén paniek, géén paniek, ik wacht wel op de volgende trein en Arnout wacht op het station in Cape Town. In de trein ben ik gewoon bij vrouwen gaan zitten die ook naar Cape Town gingen, leek mij het veiligst. Tjah uuhm, weer een ervaring rijker.

Na zo’n hectische week is weekend extra fijn. Dat weekend besloten we onze nieuwe Duitse vrienden van de campus, Cape Point te laten zien. Wij waren er al eerder geweest maar nog een keer op die immens grote rotsen staan sla ik zeker niet af. Dus hop, vroeg in onze Chico op weg naar Kaap die Goede Hoop. Helaas hebben we Cape Point nooit bereikt. Niets ernstigs gebeurd hoor, er zat alleen een Bike Ride in de weg die uitgerekend die dag werd gehouden. Of, wij moesten uitgerekend die dag bedenken dat we naar Cape Point zouden gaan. Ik denk het laatste want zo’n beetje alle wegen waren afgezet en het was echt wel een ‘big deal’.
We konden nog net het strand Camps Bay bereiken. Daar keken we uit op Lions Head. Ideetje! We gaan Lions Head gewoon beklimmen!

Nou, dat doe je dus niet gewoon. Dat doe je met redelijk wat pijn en moeite. Want tot een bepaalde hoogte kun je wandelen maar daarna wordt het serieus klimmen en klauteren. Wat wel echt heel gaaf is, je voelt je stiekem een beetje iemand die op een survivor tour is. Zeker als de wind je bijna weer met dezelfde gang naar beneden probeert te krijgen. Heel fijn, probeer je met alle macht naar boven te komen komt die wind ook nog eens kijken.
Maar zoals bij bijna alle inspannende tours hier, je wordt er rijkelijk voor beloond. Daarboven sta je ‘on top of the world’! Nou ja niet helemaal, de Tafelberg is nog hoger, maar zo voelt het wel. De wind suist langs je oren en de zon brand op je huid. Lions Head ligt heel centraal, je kan de Tafelberg zien, Camps bay, Green Point, Waterfront, Robben Island, Cape Town centrum… ja wat eigenlijk niet. En natuurlijk moeten er dan ook waaghals foto’s gemaakt worden, vindt mama zo leuk. Maar ik kan daar uren blijven zitten, wat gaaf! En zeker een aanrader.

In het weekend moeten er ook verschillende clubs bezocht worden. In datzelfde weekend gingen we naar Stellenbosch. Stellenbosch staat bekend om zijn wijngaarden en wijnproeverijen. Maar die avond gingen we uit. Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten en ik had er eigenlijk ook helemaal niet over nagedacht.
Toen we richting de club liepen had ik al in de gaten dat dit misschien leuk was voor maar één avond. Eenmaal binnen wist ik dat zeker. Jeetje, dit leek wel het Chersonissos van Zuid Afrika. Alleen maar blanke jongeren die kleding droegen alsof ze net van het strand kwamen. Jongens met tanktops waarin je zogenaamd hun grote armspieren kan zien en meiden met teveel make up en geblondeerde haren. En teveel drank. Drank is daar spotgoedkoop, voor een biertje betaal je ongeveer vijftig cent. Het is ook niet gek dat de politie buiten staat te wachten om een aantal naar huis te brengen, ook nog eens gratis taxi.

Hopelijk zijn de wijnen beter dan het uitgaan haha! Maar dit was maar een impressie van een club, misschien zijn de andere clubs helemaal niet zo.

Hang on! Ik had jullie gewaarschuwd dat dit geen klein verhaaltje zou worden. Maar ik zal wat schrappen van mijn lijstje zoals autorijden, gezandstraald op Camps bay, poging tot sporten, skypen en overval in het winkelcentrum. Dus, verder naar mijn verjaardag!

It’s my birthday! Dat is gek, niet thuis zijn op je verjaardag. Geen zusjes die komen zingen bij het bed en geen slingers. Slingers verkopen ze hier nergens en ja mijn zusjes waren natuurlijk gewoon in Nederland. Wel heel veel lieve whatsappjes, kaartjes, carnaval en braai! Of nou ja kaartjes, kaarten komen hier heel sporadisch aan, soms wel soms niet. De avond voor mijn verjaardag was er een carnavalsoptocht in het centrum, echt heel gaaf om te zien. Al die kleuren, muziek en dansende mensen. Daarna zijn we naar clubs in Longstreet gegaan om mijn 21e verjaardag te vieren tot de zon op kwam om vervolgens na een paar uurtjes slaap de dag te eindigen met een heerlijke braai! Een bijzondere maar onvergetelijke 21e verjaardag.

En alsof we nog niet genoeg feesten gingen we een week later naar het ’We are One’ Colour Festival in hartje Cape Town. We, houdt hier in: bijna alle internationale studenten van de campus. Lekker een beetje met gekleurd poeder gooien en genieten van de muziek met het uitzicht op de Tafelberg. Eén ding hebben we zeker gemeen, wij houden wel van een feestje!

Wacht! Ik ben echt bijna klaar met mijn verhaal.

Iets wat ik hier nog steeds aan het uitvogelen ben is hoe mensen elkaar begroeten. In Nederland is het vrij normaal om gewoon een hand te geven als je iemand voor het eerst ontmoet. Hier verschilt het van een knuffel tot elleboog. Als een stel vrienden die knuffelen elkaar voorstellen aan iemand dan is het meestal een knuffel. Maar de baas van de huisvesting geef je een hand. Ongeveer zo: hand- hand zoals matties elkaar een hand geven- hand. Soms gaat het zo: hand- vingertoppen krullen zegmaar en dan wat langer vasthouden. Klinkt heel erg ingewikkeld en dat is het ook want iedereen heeft zijn eigen manier. Ik probeer het wel bij te houden maar dat is bijna niet te doen wat overgaat tot soms wat ongemakkelijke maar grappige situaties: Awé! I’m still Dutch.

Tot de volgende blog: mama in Cape Town!