Sardientjes en Baboons

Het is alweer de vijfde dag dat ik hier in Kaapstad zit en ik heb nu al zoveel gezien en meegemaakt. Even terugblikken dus.

Ik zit nu nog steeds in Bellville, een dorpje halfuurtje rijden van het centrum van Kaapstad af. Er is namelijk nog steeds niets geregeld voor een accommodatie in het centrum en er is niemand die hier zich er verantwoordelijk voor voelt. Dat je hier op jezelf bent aangewezen bleek ook wel met het registreren op school en zelfs de weg ernaar toe!

Want hoe kom je zonder auto van Bellville naar Cape Town? Nou, met de minibus. Torben, onze huisgenoot, zit hier al meer dan een week en hij nam ons gelukkig voor die dag even onder zijn hoede. Hophop achter Torben aan de campus af en op zoek naar een minibus richting Cape Town.

Minibussen zijn kleine taxi's die bijna uit elkaar vallen, maar het rijdt nog en daar gaat het om. De eerste rit in zo'n bus is echt een beleving. De bus komt aan, er stapt een Afrikaan uit die de bus vol probeert te krijgen en dat gaat samen met veel geschreeuw, gefluit en getoeter. Dan stap je gewoon in, je propt je snel naast iemand en de bus gaat door naar de volgende stop.
Ik telde in de bus zestien stoelen, maar er werden nóg meer zitplaatsen gecreëerd. Kratje hier, plankje daar en zitten maar. En toen zaten er ineens vijfentwintig mensen in de bus als sardientjes tegen elkaar geplakt. Wij als witte sardientjes staken echt af tegen al die andere mensen. Eigenlijk had ik een foto willen maken maar dat durfde ik niet, misschien de volgende keer.

Op het station van Kaapstad voelde ik me alles behalve veilig. Het is zo ongelofelijk hectisch, het stinkt er naar urine en het lijkt alsof iedereen schreeuwt. Ik denk dat het voor de eerste keer allemaal tien keer erger lijkt omdat alles nieuw is, waarschijnlijk schreeuwen ze de volgende keer wat minder.

Gelukkig liet iedereen ons met rust en wist Torben waar we heen moesten. Op de universiteit waar wij les krijgen voelde ik me al meer thuis. Het ziet er heel verzorgd uit en alle studenten waren heel aardig. Bij het international office moesten we ons laten registeren. Doe je even denk je dan, maar dan ken je Afrika nog niet. Zo ging het ongeveer:

Formulier invullen-> naar hoofd afdeling-> die keurt het af-> Jared zoeken (onze SLB-er) hij moet ons helpen->naar het andere gebouw in een andere straat-> is hij niet, hij is weer in het hoofdgebouw-> terug naar hoofdgebouw-> 45 min zoeken-> gevonden-> overleg-> terug naar hoofd afdeling-> papieren gekregen-> naar ander gebouw-> online registeren-> lukt niet-> opgegeven-> maandag weer een dag....

Dus dat was onze eerste dag Kaapstad. Rond vijf uur moesten we weer terug zijn in Bellville want Mams had een auto geregeld. Rond vier uur vertrokken we uit Kaaptstad en veel te laat kwamen we aan op de Campus. Kijk, we krijgen de Afrikaanse mentaliteit al onder knie.

En daar was onze verlossing, onze vrijheid: Golf City genaamd Chico! We huren Chico eerst voor een maand want we weten nog steeds niet of we naar het centrum gaan verhuizen. Maar aangezien morgen de lessen al beginnen en we verder de campus anders niet af kunnen hadden we echt een auto nodig. Links rijden is nog echt heel erg wennen maar het is zó leuk om in een Golf City te rijden!

Na alle hectiek besloten we even te gaan zwemmen. Tijdens onze wandeling de eerste dag hebben we een zwembad gevonden op de Campus. Ideaal. Dachten we.
Dus wij met onze zwemkleding naar het zwembad. Er zaten heel veel groepjes studenten(Afrikanen) langs het zwembad en in het park zelf, maar bijna niemand in het water. Terwijl het echt meer dan dertig graden was. Nouja, meer plek voor ons in het zwembad.
Maar zodra we in onze zwemkleding het water ingingen leek het net alsof we een show gaven. Dat gevoel dat echt IEDEREEN naar je kijkt, lekker ongemakkelijk. Wat bleek later nou toen wij het zwembad uit waren en er meerdere het water in gingen, meiden doen daar geen bikini aan. Ze dragen een broekje en een shirtje. Heb ik weer, beter letten op de dresscode voortaan…

Waar je ook heerlijk kan zwemmen is tussen Cape Point en Kaap de Goede Hoop. Gisteren wilde we om acht uur vertrekken naar Cape Point met onze stoere Chico. Maar helaas, verslapen dus we vertrokken een uurtje later. We worden echt goed in Afrikaanse tijden!
De route van de heenweg hadden we uitgevogeld op de Iphone van Torben dus daar gingen we dan in onze waggie.

We reden door Belhar een dorpje dat naast Bellville ligt, en het was zo bizar. Links zag je mooie huizen met veel beveiliging erom heen. Het waren geen villa’s maar ze waren gewoon goed onderhouden en geen afval. Rechts zag je een sloppenwijk. Huizen van golfplaten en karton. Ik zag zelfs een school, tenminste dat denk ik want het was een felgekleurd huisje met disneyfiguurtjes.
Ik dacht altijd dat je in Zuid Afrika of heel arm bent of heel rijk en dat er geen middenklasse was. Maar die is er dus wel, gescheiden van de hele armen door middel van een snelweg.

We reden via Muizenberg door Fish Hoek en Simon’s Town. Hele leuke dopjes waar we zeker nog vaker gaan komen. Je ziet daar ook meer toerisme en het lijkt veel meer op al die reclamespotjes in Nederland over Zuid Afrika. Het is allemaal veel relaxter en iedereen geniet van het strand, de zon en het lekkere eten.
In Bellville waar wij zitten is helemaal geen toerisme en we zitten daar echt tussen de ‘locals’. Wat eigenlijk veel interessanter is, anders had ik net zo goed alleen een vakantie kunnen boeken, toch?

Na anderhalf uur was het tijd voor een stop want we zagen een bord met ‘pinguïns spotten’ op het strand. En ja hoor, daar lagen ze gewoon! We konden zo dichtbij komen dat we ze bijna konden aanraken. Wat geen aanrader is want die beesten bijten echt wel van zich af. Maar je kan zeker merken dat ze toerisme gewend zijn.

En dan eindelijk aangekomen bij de ingang van Table Mountain National Park. Even wat rand betalen en we reden zo het park in. Na een kwartiertje rijden kwamen we bij de parkeerplaats van Cape Point waar we onze Chico achterlieten.
Want om Cape Point te bereiken moet je wel eerst een half uur de berg op lopen. Niet erg, je conditie wordt hier gewoon flink op de proef gesteld. Maar boven wordt je rijkelijk beloond: wat een uitzicht! Zo gaaf! We staan gewoon op het meest zuidelijke puntje van Zuid Afrika.
Maar dat was voor ons niet goed genoeg want je kon via een andere weg nog verder naar voren lopen. Natuurlijk, doen we even.
He-le-maal gesloopt staan we dan écht op het meest zuidelijke punt. Niet wetende wat er ons nog verder te wachten staat op het gebied van ‘gesloopt zijn’.

Nadat we Cape Point hadden bezocht wilde we ook naar Cape Of Good Hope. Dit konden we per auto doen maar er was ook een looppad van anderhalf uur. Nu we toch al zo sportief bezig waren, kon dat looppad er natuurlijk ook nog wel bij.
Tijdens het lopen kijk je eigenlijk alleen maar waar je loopt omdat je soms van steen naar steen moet hoppen. Dus af en toe stilstaan om van het uitzicht te genieten is echt een pre. Ook een beetje omdat we anders neervielen van de intensieve tocht. Maar echt, de foto’s bewijzen de prachtige omgeving.

En daar stonden we weer op een belachelijke hoge berg uit te waaien. Cape Of Good Hope. Dat gevoel is echt onbeschrijfelijk, het liefst zou ik er de hele dag zitten. Maar het was warm dus een duik kon geen kwaad. Op de terugweg daalde we via een steile trap af naar beneden naar het witte strand. Het nare is dan altijd, hoe steiler naar beneden hoe zwaarder het is om weer naar boven te komen…
Maar het stand was het absoluut waard, wat een golven! Zó hoog en zó wild heb ik ze nog nooit gezien, heerlijk! Aan het einde van het strand zaten een paar surfers te rusten daarom durfde de jongens het water wel in, mocht er iets gebeuren.
Dat is nou zo makkelijk van een man zijn, in je boxershort kun je zo de zee in. Dus deze sloeg ik even over, jammer. Maar ik heb smakelijk gelachen om hoe de golven Arnout en Torben te grazen nam haha!

Na het zwemavontuur moesten we echt heel snel weer terug richting Bellville. Maar dat gaat heel moeilijk als er Baboons op de weg zijn! Gewoon apen die de weg versperren en hopen dat toeristen wat lekkers voor ze achterlaten. Dat wilde we nog heel graag zien dus onze dag kon niet beter eindigen.
Of nouja mits we veilig weer in Bellville waren want het is niet aan te raden om in het donker nog op straat te zijn. En zeker niet als je de weg naar huis niet weet. Want, de heenweg hadden we uitgezocht alleen hadden we niet gedacht aan de terugweg, niet zo handig. Richting Cape Town dat wisten we, maar vanaf daar?

Gelukkig wist Torben ongeveer de weg en kwamen we uit bij het station van Bellville, die is vergelijkbaar met het station van Cape Town. Ergens waar we dus niet willen zijn in het donker!!! Met de deuren op slot, de ramen omhoog en bonkende hartjes reden we zo normaal mogelijk, voor zover dat kan als drie blanke in een witte Chico, door het station. Ik ben niet gauw bang, maar dat vond ik toch wel even eng!

Maar eind goed al goed. We zijn veilig terug gekomen met een hele ervaring en een verbrand koppie rijker. Deze dag was echt zo gaaf en dit is pas het eerste weekend! Bring it on Cape Town!

Ik zal niet meer van zulke lange verhalen schrijven haha! Vanaf morgen begint ook school dus ik weet niet hoeveel tijd ik überhaupt nog krijg om te schrijven. Foto’s probeer ik te uploaden en anders zie je ze vanzelf op Facebook verschijnen!