Change of plans

What a week! Ik zal jullie even bijpraten.

Vorige maandag was de eerste schooldag. Dus vroeg ons bedje uit en klaarmaken voor school. In de eerste week gaat dit natuurlijk allemaal heel soepel en kan ik zo mijn bed uit komen. Ja, door eersteschooldagzenuwen.
Om negen uur begon de eerste les ‘entrepreneurship’ dus om kwart voor acht zaten we in onze Chico op weg naar University of Technology in Cape Town. Daar gaan we dan, dachten we. Want zodra we de campus afreden, reden we zo de file in. Die hadden we kunnen zien aankomen. Veel te laat kwamen we aan op school, maargoed, we waren op school en dat was al een prestatie op zich.
Volgende obstakel, lokaal vinden. Op het rooster staat netjes ‘Computer lab’, verder niets. We vroegen rond aan studenten en docenten maar er stond ook geen lokaalnummer bij, er stond niet eens in welk gebouw we moesten zijn. Wat nu?! Dan maar naar international office. Die man zag ons al aankomen (het registreren ging ook niet al te soepel). We vroegen hem of hij wist waar we moesten zijn. ‘’I have no idea but I’m gonna pretend that I do so that I can leave the office for a bit because I’m sick of sitting here haha.’’ Uh oké!
Om negen uur begon de les, wij waren om half elf in het computer lab zonder computers. Ik kan bij deze wel zeggen dat we zijn ingeburgerd op het gebied van Afrikaanse tijden.
I love mondaymornings!

De rest van de week was een beetje introductie van de lessen ook omdat er maar tien van de vierentwintig studenten kwamen opdagen. Iedereen moet zich elk jaar weer opnieuw registreren en dat is hier echt een missie. Voor mij inmiddels: mission accomplished.

Tot nu toe rijden we nog steeds met onze Golfie van Bellville naar Cape Town. Het was bijna gelukt om naar een andere accommodatie te verhuizen in Cape Town. Bijna.
Ergens vorige week zijn we op school naar de afdeling gegaan die gaat over het plaatsen van studenten. Na heel veel pijn en moeite hadden we een afspraak voor de volgende dag om acht uur in de ochtend.
Open minded gingen Arnout, Torben en ik kijken in Catsville. Catsville is eigenlijk geen accommodatie voor exchange students. Waarom wisten we niet want het zag er prima uit allemaal. Ik zou dan in een gedeelte van de campus moeten met meiden en de jongens met alleen jongens. Na het kijken kregen we al de sleutels in onze handen gedrukt, dat was anders dan gepland. We wilden er nog over nadenken omdat we voor Catsville nog een koelkast en kookgerei moeten aanschaffen.

Zaterdag besloten we dan toch over te gaan i.m.v de file elke ochtend naar school. Maar erg leuk werden we niet ontvangen.
Met onze volgepakte Chico werden we weggekeken vanaf het moment dat we het terrein van Catsville opreden. Security liet ons niet door, ze verwezen ons naar de receptie. Daar zat de Mams van Catsville, geen Mams die ik zou willen. Ze begon direct te schetteren dat we allang verhuisd hadden moeten zijn aangezien we de sleutels al twee dagen hadden. Over het feit dat wij niet eerder de kans hadden om te verhuizen door school had ze niets mee te maken zei ze.
Dat was voor mij de druppel. Ik voelde me er niet fijn bij. Niet bij het idee om mijn spullen achter te laten in mijn kamer als ik weg ben en niet bij de manier hoe iedereen ons wegkeek. En als je mamsie dan ook nog eens zo gaat doen, mij niet gezien.
En toen wisten we waarom het geen accommodatie voor exchange students is. Dus scheurden we met onze Chico weer met dezelfde gang terug naar Bellville. Gewoon lekker weer mijn eigen kamertje, kan ik eindelijk écht mijn koffer uitpakken.

Er is wel een accommodatie voor exchange students in Cape Town maar die iss niet meer bruikbaar omdat er een muur naar beneden is gekomen. Achja, hebben wij weer.

Strandfontein V.S Camps Bay
Na alle hectiek van zaterdag konden we wel wat afkoeling gebruiken. De dichtstbijzijnde strandjes zijn voor ons richting Fish Hoek. Ik had opgezocht dat je bij Strandfontein prima kan zwemmen. Eind van de dag reden Arnout en ik naar de strandjes. Na een paar slums, robots (stoplichten) en hobbelwegen kwamen we bij ‘Bluewater beach’. Niet precies Strandfontein, en het water was ook niet wat je zegt ‘blue’. Maar er was water strand en zon, wat wil je nog meer!
Nou, dat je spullen niet gejat worden. Dus een lieve vrouw kwam naar ons toe en zei dat we onze spullen dichtbij de strandwachten moesten leggen anders zou het zo weg zijn. Vervolgens heeft zij continu op onze spullen gelet terwijl wij aan het zwemmen waren. Niet dat we iets waardevols mee hadden want onze sleutels hadden we vastgemaakt aan onze zwemkleding, maar in mijn bikini de Golf in en naar huis is ook zo wat.

Het was druk op het stand maar niet met toeristen, wij waren zeg maar de enige toeristen. Dat hebben we wel vaker. Maar dat maakt niet uit, het is juist leuk om onder de locals te zijn. Het zijn echt aardige mensen en iedereen maakt altijd even een praatje. We hebben daar zelfs een broodje met ‘Boerewors’ gegeten, heerlijk!

Waar we niet de enige toeristen waren was vandaag in Camps Bay. Na een zware ochtend school (twee uur les) reden we met ons waggie naar de stranden van Camps Bay.
Wouw wat is dat prachtig! En een wereld van verschil. We reden nu langs luxe villa’s met zwembaden en de merknamen van auto’s vlogen me om de oren door Arnout en Torben die hun ogen uitkeken. De robots blijven er wel hetzelfde. Maar wat een rijke stinkerds wonen daar zeg, om jaloers van te worden.

Heerlijk even luxe zwemmen, dachten we. Wij denken wel veel zeg. Misschien moeten we niet zoveel verwachten. Want ook dit keer hadden we het mis. Torben had ons al gewaarschuwd dat het water koud was. Maarja, wat is nou koud? Misschien is hij gewoon een koukleum.
Geloof me, dat is hij niet. Want mijn god wat was het water koud! Freezing!! Mijn benen deden gewoon pijn van het koude water, wat erg!
De golven zagen er adembenemend uit maar daar was ook alles mee gezegd want die slokken je gewoon op hoor. Zo’n ongelofelijke sterke stroming sleurt je mee de zee in om je vervolgens weer omver te gooien met een golf. Je kunt de zee bijna horen lachen.

Maar vanaf een afstandje is de zee heel mooi hoor. Vooral als je vanaf boven over de zee heen kijkt en de zon gaat bijna onder. Onvergetelijke beelden die je weer herinneren waarom ik dit land zo graag wilde zien.

Dat moment had ik ook bij de wijngaarden ‘Mooi Plaats’. Gisteren moesten er nog boodschappen gedaan worden en Torben had nog een locatie nodig voor zijn fotografie opdracht. Dus nadat we een nieuwe oven met kookpitten hadden gekocht (dat kost hier maar 30 euro) gingen we op pad. De oven die in ons appartement stond was zo smerig en werkte maar half, een studentenkamer in Utrecht is hier niets bij.

Maargoed ik was gebleven bij de wijngaarden. Op een berg(je) stond een boom moederziel alleen. Dat was de locatie vond Torben. Maar hoe kom je daar? Juist, off- road met onze scheurbakkie Chico. Arm ding. Het is een wonder dat die auto nog rijdt!
We reden omhoog de berg op maar Chico trok het niet meer dus het laatste stukje moesten we lopen. En daar stonden we dan tussen de wijngaarden en een boze wijnboer. Eigenlijk moet je toestemming vragen om überhaupt het landgoed te betreden maar wij zijn gewoon zonder nadenken doorgereden. Oeps.
Gelukkig vond hij het niet heel erg maar liet ons wel ‘loud and clear’ weten dat we het voortaan moeten vragen.
Eenmaal boven kijk je uit over de wijngaarden, de bergen. Eindeloos mooi uitzicht.De zon ging bijna onder dus de zonnestralen schenen door de bomen, het leek wel mistig. En de stilte, je bent weg van de drukke stad. Alsof alles even stilstaat. Het is zo jammer dat je zo’n moment niet in kan pakken en meenemen, openen wanneer je weer even rust zoekt. De volgende keer neem ik mijn camera mee, een foto komt al in de buurt van een pakketje toch!

Nog meer avonturen in mijn volgende reisverslag!